Budowa obecnej cerkwi datowana jest na rok 1615, jednak w dostępnych materiałach źródłowych nie znaleziono potwierdzenia tej daty. Biorąc za podstawę analizę architektoniczną obiektu, jako prawdopodobny okres budowy przyjmuje się lata około 1600 r. W 1733 r. przeprowadzono remont obiektu, w trakcie którego nad sanktuarium wzniesiono ośmioboczny tambur, sklepiony sferyczną kopułą. Wnętrze nawy pokryte jest polichromią figuralno-ornamentalną z 1735 r., zaś polichromia w sanktuarium pochodzi prawdopodobnie z 1772 r. Na zrębie wsch. nawy znajduje się pięciokondygnacyjny bogato rzeźbiony ikonostas – prawdopodobnie z 1671 r., częściowo przekształcony w 1756 r. W centralnej części sanktuarium znajduje się prestoł. Ołtarz boczny pochodzi z ok. 1700 r.

W latach 1945–1947 cerkiew została adaptowana na kościół rzymskokatolicki. Kiedy cerkiew odzyskał pierwotny właściciel – Kościół greckokatolicki – obiekt przeszedł kompleksową renowację.

Teren wokół świątyni wyznacza ogrodzenie oraz starodrzew. W północno-zachodnim narożu placu cerkiewnego znajduje się przeniesiona z miejscowości Torki drewniana dzwonnica. We wschodniej części tuż za ogrodzeniem usytuowany jest cmentarz.

W 2013 roku cerkiew została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO.