Cmentarz austro-węgierski z okresu I wojny światowej znajduje się w starej części cmentarza na prawo od bramy głównej. Otoczony jest on podwieszonym łańcuchem i składa się z ośmiu prostokątnych ram betonowych oraz
z betonowego cokołu z tablicą inskrypcyjną o treści: „Kwatera żołnierzy poległych w czasie I wojny światowej”. Na cmentarzu pochowani są żołnierze polegli w walkach rosyjsko-austriackich z 1915 roku, które rozgrywały się
w okolicy Jarosławia. Natomiast jeńców radzieckich zamordowanych podczas II wojny światowej w obozach Pełkinie i Wólka Pełkińska pochowano na lewo od bramy głównej. Obecnie nekropolia pełni funkcję cmentarza parafialnego.

Schron znajduje się na prywatnej posesji pod numerem 156 A, na najwyższym wzniesieniu miejscowości, w przysiółku wsi o nazwie Parcelacja. Jest to prawdopodobnie element niemieckich umocnień z II wojny światowej, tzw. „Pozycja Graniczna Galicja” (niem. Galizische Grenzstellung), który był odpowiednikiem radzieckiej Linii Mołotowa, zlokalizowanej po drugiej stronie Sanu. Obiekty te strzegły funkcjonującej w latach 1939–1941 granicy pomiędzy ZSRR a Generalnym Gubernatorstwem.

W schronie znajduje się niemiecka płyta pancerna typ 78P9, 3800 x 3000 mm, grubość 200 mm, przystosowana do użycia karabinu maszynowego MG 34 (półkoliste wgłębienie dla jarzma kulistego) oraz przyrządów obserwacyjnych (boczne otwory). Projekt pochodzi z 1936 roku.

Cmentarz założono na pocz. XX wieku (budowę rozpoczęto w 1905 r.). Pierwsze pochówki pochodzą z 1906 roku. Aleja główna z najstarszymi pomnikami nagrobnymi podlega prawnej ochronie konserwatorskiej. W dniu 14 maja 1915 r. cmentarz był terenem walk o Jarosław, stąd na nagrobkach ustawionych przed 1915 r. do dziś są widoczne ślady od kul karabinowych. Do najcenniejszych należą nagrobki rodziny Nowaków, Walentego Malinowskiego, Stanisława Rutkowskiego, Adolfa Dietziusa i in.

Na cmentarzu znajduje się kwatera wojskowa, mogiły pojedyncze i zbiorowe powstańców styczniowych, żołnierzy Wojska Polskiego (w tym powstańca wielkopolskiego i powstańca warszawskiego) i AK oraz wielu zasłużonych dla miasta osób duchownych i świeckich.

Klasztor został ufundowany na początku XVII w. przez ówczesną właścicielkę miasta księżną Annę z Kostków Ostrogską na wzgórzu św. Mikołaja, w miejscu pierwszej lokacji miasta. Benedyktynki przybyły do Jarosławia z klasztoru w Chełmnie na Pomorzu i przebywały w Jarosławiu do 1782 roku. Zgodnie z dekretem kasacyjnym cesarza Józefa II, klasztor skasowano, przeznaczając go na magazyny i koszary wojskowe. W czasie I wojny światowej zespół klasztorny uległ znacznemu zniszczeniu.

W czasie okupacji hitlerowskiej w klasztorze mieściło się więzienie, a teren opactwa był miejscem straceń. Zdewastowany przez Niemców obiekt został odbudowany, pełniąc po wojnie funkcję internatu.

9 maja 1991 r. odbyła się uroczysta msza święta z okazji powrotu benedyktynek do dawnego opactwa. W 1994 roku budynek klasztorny wraz z kościołem przejęła na własność Archidiecezja Przemyska, powołując do życia Ośrodek Kultury i Formacji Chrześcijańskiej.

W skład Zespołu wchodzą: zbudowany w XVII wieku późnorenesansowy klasztor i jednonawowy kościół pod wezwaniem św. Mikołaja i Stanisława Biskupa (zbudowany w latach 1614–1624). Obiekt posiada dwie ponad 40-metrowe wieże, w ścianie jednej z nich tablica upamiętniająca pobyt w klasztorze księcia Siedmiogrodu i Węgier, Franciszka II Rakoczego. Wejście do świątyni ozdobione jest barokowym portalem wykonanym z wapienia w kształcie łuku tryumfalnego. Wyposażenie kościoła, tj. ołtarze, ambona, chrzcielnica, prospekt organowy, zostały sprowadzone z pojezuickiego kościoła w Przemyślu. Zespół opasany jest murami obronnymi o obwodzie 811 m z ośmioma basztami. W jednej z nich ekspozycja upamiętniająca wspomnianego Franciszka II Rakoczego.

Warto zwiedzić „Czarną Kaplicę” inaczej zwaną „Czarną Salą”, której zaskakujące czarne sklepienie powstało na skutek pożaru składowanego tam podczas II wojny światowej karbidu. Ciekawe eksponaty zgromadzono również w Sali Papieskiej oraz Izbie Pamięci abp. I. Tokarczuka.