Obiekt murowany, o trzech kopułach, został wykonany w stylu ukraińsko-bizantyjskim, na rzucie krzyża greckiego. Wewnątrz kościoła znajduje się polichromia malowana w latach 1984-1985 przez Stanisława Gąsiora, ucznia Wilusza z Krakowa.

Obecna świątynia została wybudowana w latach 1912-1914. Autorem projektu architektonicznego był lwowski architekt, profesor Ołeksander Łuszpyński (1878-1943). Fundatorem był książę Witold Czartoryski (ofiarował m.in. całość drewna potrzebnego na budowę). Była to już druga cerkiew w tym miejscu. Pierwsza wybudowana w roku 1826, była obiektem drewnianym, który najpierw przesunięto poza obręb cerkiewnego cmentarza grzebalnego, a następnie rozebrano.  

Budowa trwała dokładnie 18 miesięcy, a zakończyła się uroczystym poświęceniem przez ks. bpa Jozafata Kocyłowskiego, przy licznym udziale księży rzymsko i greckokatolickich.

Świątynia znacznie ucierpiała w wyniku działań I wojny światowej. Uszkodzona została m.in. jedna z kopuł, a Austriacy zarekwirowany dzwon, który przetopili na sprzęt wojenny.

Parafia greckokatolicka użytkowała świątynię do czasu zakończenia II wojny światowej, kiedy to ludność ukraińska została wywieziona z Surochowa. Na jej miejsce napłynęła ludność polska i począwszy od 1946 r. obiekt został przejęty przez księży rzymskokatolickich.

Kościół przeszedł kapitalny remont w latach 80-tych XX w. Obecny kościół, jako bryła cerkiewna jest największym pod względem powierzchni budynkiem na Podkarpaciu.