Cmentarz zlokalizowany jest na wzgórzu o nazwie Księża Góra na wysokości 266 m n.p.m. Charakterystycznym punktem odniesienia jest samotna sosna rosnąca przy cmentarzu.

Pierwotny cmentarz choleryczny powstał jeszcze w XIX w, kiedy zarówno w Polsce, jak i w całej Europie występowały pandemie cholery. W Polsce szerzyła się najbardziej od 1831 r., kiedy to została „przyniesiona” przez żołnierzy rosyjskich podczas powstania listopadowego. Jej rozwojowi sprzyjała bieda, brak opieki medycznej i leków, a nade wszystko bardzo niski poziom higieny. Jako lekarstwo przeciw cholerze służyły wówczas takie środki, jak: „kamfina”, chrzan, czosnek, czy też różne zioła. Na tych terenach zachorowalność na cholerę była bardzo duża. Mówi się nawet, że co dziesiąty mieszkaniec ponosił śmierć w następstwie cholery. Zmarłych chowano na specjalnie wydzielonym terenie z dala od wsi, najczęściej we wspólnej mogile, a ciała posypywano wapnem w celach dezynfekcji.