Pałac powstał według projektu lwowskiego architekta Ludwika Baldwin-Ramułta. Stary dwór nadbudowano i przedłużono poprzez dodanie skrzydła. W latach 1912–1913 większą rozbudowę pałacu zaprojektował krakowski architekt okresu modernizmu oraz twórca m.in. Towarzystwa Sztuk Pięknych w Krakowie – Franciszek Mączyński. Zaproponował on wówczas nadanie rezydencji charakteru neobarokowego. Ostatnim właścicielem majątku był Włodzimierz Czartoryski.
W czasie działań wojennych w 1944 r. pałac mocno ucierpiał, ale został odbudowany i zaadaptowany na Dom Pomocy Społecznej. Pałac ma charakter eklektyczny z elementami neobaroku, wybudowany w typie szwajcarskiego zameczku. Do korpusu od frontu dostawiono prostopadłe skrzydła boczne. W budynku znajdowała się kaplica dworska, a pałac wyposażono w meble, parkiety i kominki sprowadzone z rezydencji Czartoryskich z Weinhaus pod Wiedniem. Do dzisiaj z dawnego wyposażenia zachowało się niewiele. W pobliżu pałacu znajduje się park z XVI w. przekształcany przez kolejnych właścicieli. Po przearanżowaniu i powiększeniu przez Witolda Czartoryskiego obecnie w stylu angielskim. Powierzchnia parku wynosi około 18 ha, a swoim obszarem obejmuje on zbocze pobliskiego wzniesienia. W centralnej części parku rośnie wiele egzotycznych drzew, takich jak: magnolie, kasztanowce, daglezje czy choina kanadyjska. Rosną tu również dęby szypułkowe, lipy drobnolistne oraz buki i cisy w formach drzewiastych, a także kilka limb. W dolnej części parku znajdują się przestronne łąki ze stawami. Zachowały się również zabudowania gospodarcze z XIX i XX w., czyli rządcówka, lamus, stajnia, stodoła i domek ogrodnika.

W 2012 roku zespół pałacowo- parkowy ponownie stał się własnością rodu Czartoryskich.