W pierwszej dekadzie XVIII w., powstał w Hawłowicach Górnych drewniany dwór z dwoma alkierzami, który wznieśli ówcześni właściciele majątku – Trzcińscy herbu Rawicz. Zastąpił on w funkcji mieszkalnej istniejący ciągle starszy budynek, który „zdegradowano” do roli gospodarczej t. zw. lamusa. Nową siedzibę modernizowano następnie w XIX w. i XX w. Najpoważniejsze zmiany zaszły w latach 30-tych XIX w., kiedy to z inicjatywy ówczesnego właściciela Edwarda Zakliki herbu Topór drewniane ściany zastąpiono murowanymi i dobudowano oranżerię. Po wypędzeniu w 1944 roku przez władzę ludową prawowitych właścicieli - rodziny Wolskich herbu Rola - dwór został przejęty na skarb państwa i z powodu braku opieki systematycznie popadał w ruinę. W połowie lat 60-tych XX w. główny korpus budynku został rozebrany, a pozostały jedynie istniejące do dziś dwa fragmenty: skrzydło mieszkalne (dawna oranżeria) i narożny pokój (alkierz).
Lamus – tuż przy pozostałościach budynku dworskiego znajduje się murowany budynek, do niedawna błędnie nazywany zborem, czy też kaplicą ariańską.
W rzeczywistości jest to murowany dwór – kuria rycerska – pochodzący z XV lub pierwszej ćwierci XVI w. Obiekt ten, po wybudowaniu w XVIII w. nowego dworu zaczął pełnić rolę gospodarczo-magazynową (lamusa). Budynek wzniesiono na rzucie czworoboku zbliżonego do kwadratu. Podpiwniczona, obecnie parterowa budowla, pierwotnie posiadała piętro, nadające jej formę zbliżoną do wieży. Była przeznaczona do całorocznego zamieszkania. Hawłowiecka kuria to jeden z najlepiej zachowanych i przebadanych wczesnych dworów szlacheckich typu wieżowego w Polsce. Wewnątrz lamusa zachowały się ciekawe malowidła ścienne przedstawiające m.in. herb rodziny Broniowskich - Tarnawa. Są to najstarsze, zachowane dotąd, świeckie malowidła ścienne w Polsce południowo-wschodniej.
Z dawnego założenia dworsko-parkowego pozostały obecnie: dwa fragmenty nowego dworu (skrzydło mieszkalne, dawna oranżeria) i narożny pokój (alkierz), a także stary dwór czyli tzw. lamus oraz pozostałości parku krajobrazowego, na folwarku zaś spichlerz z początku XX w.
Od 2002 roku obiekt znajduje się z powrotem w rękach potomków prawowitych przedwojennych właścicieli.
