Grodzisko leży na językowatym końcu płaskowyżu dochodzącym do 383 m n.p.m., rozciągającym się między Węgierką a Wolą Rokietnicką.
Właściwy gród o kształcie nieregularnego owalu mieścił się na skraju wzgórza. Majdan miał wymiary 130 m x 70 m i otaczał wał obwodowy wysokości około 1,5 m. Poza majdanem istniały trzy podgrodzia: pierwsze o wymiarach 30 m x 50 m, drugie 70 m x 120 m i trzecie najwyżej położone – 20 m x 70 m. Od strony wschodniej majdan wzmacniały dwa wały pierścieniowe oraz dwa wały zaporowe od strony zewnętrznej. Te ostatnie poprzedzone były wyraźnymi zagłębieniami dawnych fos i odcinały warownię od łatwiej dostępnej części wzniesienia. Między wałami grodu właściwego i wałami zaporowymi mieścił się krótki wał poprzeczny, który zapewne strzegł dawnej bramy. W przestrzeniach między wałami mieściły się podgrodzia. Obłożone kamieniami wały miały konstrukcję drewniano-ziemną.
Na terenie grodziska w latach 50. oraz na przełomie lat 70. i 80. XX w. prowadzone były badania archeologiczne. Odkryto wówczas resztki chat, paleniska oraz zabytki ruchome, takie jak: ceramika, noże, radlice, sierpy, szydła, krzesiwa, nieokreślone pręty, okucia i podkowy. Odnaleziono także broń w postaci grotów strzał i oszczepów.
Wyróżnia się dwie fazy zasiedlenia grodu. Pierwsza obejmowała okres od VII do IX wieku, natomiast druga od połowy IX do XI wieku. Na początku była tu osada otwarta, dopiero później powstał gród.
Gród Borusz należał do Grodów Czerwieńskich i pierwotnie zamieszkiwało go plemię Lędzian (Lechitów). Możliwe, że stanowił on ośrodek lokalnej społeczności plemiennej lub siedzibę miejscowego władcy. W XI wieku, prawdopodobnie po zajęciu tego obszaru przez Ruś, nastąpił upadek grodu.
Książę kijowski Włodzimierz Wielki zdobył Grody Czerwieńskie wraz z Przemyślem w 981 r. Zostały one następnie w 1018 r. odzyskane przez Bolesława Chrobrego, podczas wyprawy kijowskiej. W świetle badań archeologicznych, Gród w Tuligłowach został dwukrotnie zdobyty przez wojska ruskie. Świadczą o tym odnalezione przez archeologów ślady pożaru.
LEGENDA
Najbardziej znana z legend dotyczących grodu, które przetrwały do obecnych czasów, głosi: na szczycie tej góry umiejscowiono gród obronny, należący do szlachcica Boruszy. Pewnego razu na osadę napadli Tatarzy. Jego mieszkańców wycięli w pień, a gród ograbiwszy spalili. Gródek Borusz jednej nocy zapadł się pod ziemię. Od tego czasu w dzień Wielkiej Nocy, kiedy przyłoży się ucho do ziemi, można usłyszeć bicie dzwonów.
