Galeria Dezidera Millyego mieści się w XVIII-wiecznym barokowym pałacu. Przedstawia rozwój ludowej oraz profesjonalnej sztuki plastycznej Rusinów – Ukraińców od XVI wieku do współczesności.

Tereny wystawowe galerii składają się z dziewięciu pomieszczeń. W holu wejściowym dominuje drewniana rzeźba z brązowym popiersiem narodowego artysty akademickiego malarza Dezidera Millyego. Autorem rzeźby jest artysta Ján Kulich. Spośród wystawionych eksponatów na szczególną uwagę zasługuje cenna kolekcja ikon.

Budynek, w którym mieści się galeria, pierwotnie dwór, został zbudowany pod koniec XVIII wieku w stylu późnego baroku. Jest to najstarszy budynek w Svidniku, zarejestrowany na Państwowej Liście Zabytków. Na potrzeby muzeum został on zrekonstruowany i udostępniony publiczności w 1983 roku.

Znajdujący się w centralnej części wsi dwór pochodzi z końca lat 30. XX wieku. Wybudowany został na zrębach starszej XVIII w. budowli. Obiekt o cechach klasycystycznych przebudowano w latach 1918–1939. Budynek posiada charakterystyczne kolumnowe ganki od strony wschodniej i zachodniej. W kierunku zachodnim od dworu rozciągają się pozostałości parku w stylu angielskim, pochodzącego z XVIII wieku, a znacznie rozbudowanego w wieku XIX. Występują w nim: buki, dęby, graby, jesiony, świerki, sosny, platany, modrzewie.

Ostatnim właścicielem dworu był Marian Lisowiecki, wybitny działacz społeczny, m. in. w latach 1927-38 prezes Związku Ziemian w Jarosławiu.

Do roku 1982 budynek był wykorzystywany jako siedziba gminy, a następnie do roku 2017 jako szkoła podstawowa oraz gimnazjalna.

Na zespół pałacowy w Boratynie składają się: park krajobrazowy, pałac (dwór), kaplica oraz budynek gospodarczy. Jego historia sięga początków XVIII wieku. Najwcześniejsze, zachowane dokumenty, opisujące wygląd budynku i przynależnego do niego folwarku, pochodzą z 1724 roku. Początkowo był to niewielki, parterowy dworek, który z czasem rozrósł się do obecnego wyglądu. Pierwszymi właścicielami majątku była rodzina Krasickich. Na początku XIX wieku dwór przeszedł w ręce Stadnickich, którzy zadbali o renowację i rozbudowę.

Swoją obecną formę pałac zawdzięcza przebudowie, jaka miała miejsce w latach 20. XIX w. Ówczesny właściciel Jan Stadnicki przebudował rezydencję ok. 1820 roku w stylu późnego klasycyzmu, wzorując się na wiodących prym wśród okolicznego ziemiaństwa rezydencjach w Łańcucie, Przeworsku czy też Sieniawie. To właśnie Stadnickim przypisuje się założenie w 2. połowie XVIII w. ogrodu krajobrazowego w otoczeniu dworu, w którym wykorzystano starą dąbrowę i naturalne ukształtowanie terenu. Około 1810 roku na terenie założenia powstała klasycystyczna kaplica dworska przypominająca świątynię antyczną. Po śmierci Jana Stadnickiego posiadłość przeszła w ręce Kazimierza Krasickiego, który przeznaczył go na budynek szkolny. W okresie I wojny światowej dwór służył jako szpital dla żołnierzy austriackich. W okresie międzywojennym należał do Mariana Lisowieckiego. II wojna światowa uczyniła z niego magazyn zboża i późniejsze mieszkania dla repatriantów.

Dziś, za sprawą obecnego właściciela, dworek został odrestaurowany i służy jako baza hotelowa, restauracyjna oraz rekreacyjna.

Budowę pałacu rozpoczął w XVIII wieku Kajetan Piniński, a ukończył jego bratanek Leonard Piniński. Następnie budynek przeszedł w ręce rodziny Dembowskich. W 1903 roku po zakupie dworu przez Czesława Świerzawskiego, dokonano jego przebudowy. Obiekt składał się wówczas z dwóch dwukondygnacyjnych skrzydeł połączonych pod kątem prostym, a przed wejściem dobudowano arkadowy ganek z tarasem. Po Świerzawskich obiekt przejął Kazimierz Lubomirski, a później Józef Romer. W 1917 roku dwór odkupił i następnie gruntownie wyremontował Eustachy Uznański.

W czasie II wojny światowej budynek został zajęty przez Niemców. Po odzyskaniu niepodległości w budynku założono gimnazjum, a później siedzibę w nim miały różne instytucje państwowe. Doprowadzony do znacznego zniszczenia, budynek w 1988 roku w wyniku sprzedaży trafił w prywatne ręce. Nowy właściciel wyremontował zdewastowany dach, uzupełnił ubytki w murach ściennych, wymienił stropy i stolarkę okienną, doprowadził energię elektryczną oraz gaz, wodę z sieci komunalnej i kanalizację. Niestety, zmieniające się warunki gospodarcze lat 90. XX w. oraz brak finansów spowodowały wstrzymanie prac.

W otoczeniu dworu znajduje się spichlerz i tzw. stajnia cugowa oraz starodrzew składający się z lip, jesionów, dębów oraz wierzb.

Obecnie pałac pozostaje w rękach prywatnych, lecz nie jest użytkowany.