Na południe od Svidníka na prawym brzegu rzeki Ondavy znajduje się wyraźne wzniesienie o nazwie Kaštielik, na którym istniał zamek lub warowna siedziba szlachecka. Według badań archeologicznych powstanie zamku należy datować nawet na XV wiek. Na Kaštieliku podczas operacji dukielsko- preszowskiej jesienią 1944 roku toczyły się zacięte walki. Można znaleźć tutaj również ślady po okopach z okresu I wojny światowej. Wzgórze obecnie porośnięte jest lasem bukowo-dębowym.
Murowane, wybudowane w 1853 roku budynki dawnego Towarzystwa Powroźniczego położone są przy ulicy 3 Maja. Składają się na nie: budynek administracyjny i hala produkcyjna.
Radymno już w VI wieku słynęło ze znamienitych sitniczów, czyli powroźników, którzy zaopatrywali później w liny flotę królewską Władysława IV. Pierwsze Krajowe Towarzystwo Powroźnicze powstało w 1884 roku w Radymnie. Wyroby, takie jak: liny, sznury, postronki, szpagaty, siatki do tenisa czy siatkówki, sieci na ryby, siatki na półki do wagonów, siatki na polowanie, hamaki, pasy, a także chodniki, produkowane były głównie z konopi. Towarzystwo produkowało także wyroby na specjalne zamówienie Rządu Polskiego dla wojska.
Wzniesiony około 1938 roku budynek usytuowany jest na środku rynku. To obiekt murowany, na rzucie wydłużonego prostokąta, z wyższą częścią środkową i niższymi częściami bocznymi, z kwadratowymi wieżyczkami w południowych narożach nakrytych spiczastymi hełmami.
Do połowy XIX w., zabudowa miasta była prawie całkowicie drewniana. W 1849 r. przy rynku mieściły się tylko trzy domy murowane. Kontynuacją najstarszych domów parterowych wokół rynku są murowane budynki pod numerami: 3, 21, 28, 29, 30. Na ogół były to domy trójosiowe z sienią pośrodku lub w osi bocznej. Piętrowe kamienice zaczęto wznosić z końcem XIX i na początku XX wieku. Budynki są w większości utrzymane w charakterze architektury eklektycznej. Reprezentacyjny charakter mają kamienice narożne dwufrontowe: nr 2, 12, 14, 15.
Dawna organistówka znajduje się tuż przy kościele parafialnym i wchodzi w skład zespołu plebańskiego. Powstała w 1890 r. w konstrukcji wieńcowej, na wysokiej podmurówce z kamienia i cegły. Organistówka została założona na planie prostokąta o wymiarach: 6,20 x 7,50 m. W jej zachodniej części mieściła się izba i alkierz, a we wschodniej szeroka, jednoprzestrzenna sień. W izbie na belkowym stropie widniał napis: „A słowo stało się ciałem i mieszkało tu między nami RP 1890”. Sam budynek, gdy przestał pełnić swą pierwotną funkcję, wykorzystywany był jako magazyn do przechowywania narzędzi potrzebnych do pracy w utrzymaniu kościoła. W 1994 roku z inicjatywy księdza proboszcza Kazimierza Trelki założono w nim Muzeum Parafialne. Eksponaty znajdujące się w muzeum to m.in. sprzęty gospodarstwa domowego, rękopisy, książki oraz przynoszone przez ludzi dokumenty. Część zbiorów została wyszukana i sprowadzona bezpośrednio przez księdza proboszcza. Do dziś zebranych zostało wiele zabytkowych eksponatów przedstawiających historię Pruchnika i jego mieszkańców. Muzeum składa się z dwóch salek. Pierwszą przeznaczono na zabytkowe sprzęty oraz dokumenty związane z Pruchnikiem i okolicami, drugą zaś poświęcono pamięci ks. Bronisława Makiewicza.
W skład zespołu plebańskiego wchodzi również pochodząca z przełomu XIX i XX wieku plebania używana nadal przez księży oraz spichlerz z początku XX wieku.
